Zabudowa przedmieść Warszawy realizowana jest zazwyczaj na terenach porolniczych, co sprawia, iż działki pod inwestycje mają kształt wąskich pasów. Skutkuje to powstawaniem osiedli mieszkalnych skoncentrowanych wzdłuż jednej długiej ulicy. Ten liniowy charakter osiedla wymagał wprowadzenia odpowiedniego rytmu, który, tworzony przez drewniane kostki, wprowadza dynamiczną artykulację w przestrzeni. Prosta linia ulicy została dodatkowo przełamana w połowie jej długości, dzieląc osiedle na dwie krótsze części.